Lied 449 - De kerk van alle tijden

1
De kerk van alle tijden
kent slechts een vaste grond:
´t is Christus, die door lijden
zijn volk aan zich verbond
om haar als bruid te werven,
kwam hij ten hemel af
´t was hij die door zijn sterven [soms staat er 'is' ipv 'was']
aan haar het leven gaf.
2
Uit ieder volk verkoren,
toch in haar Heiland één,
is zij door Hem herboren,
blijft dit haar kracht alleen:
één Geest, één vast vertrouwen
één doop, één heilge dis,
één Heer, op wie te bouwen
haar troost en rijkdom is.
3
God houdt zijn kerk in leven,
hoe ook bespot, verdrukt,
door dwalingen omgeven,
verscheurd, uiteengerukt.
Al roepen van de tinnen
de wachters nog: Hoe lang?
Straks gaat de dag beginnen
en 't klagen wordt gezang.
4
In rampspoed, moeit' en zorgen,
in 't heetste van de strijd,
wacht zij de grote morgen,
de vrede voor altijd.
Tot eens haar hunkrend' ogen
aanschouwen, blij ontroerd,
hoe God haar komt verhogen
en tot victorie voert.
5
Nog weet zij zich verbonden
in haar drieëenge Heer
met wie zijn trouw bevonden,
de strijders van weleer.
Een wolk van Godsgetuigen
omringt ons in de strijd,
tot wij met hen ons buigen,
gekroond met heerlijkheid.